Celano, Thomas von – De die Iudicii
Dies irae, dies illa
Solvet seclum in favilla
Teste David cum Sibylla.
Quantus tremor est futurus
Quando index est venturus
Cuncta stricte discussurus!
Tuba mirum spargens sonum
Per sepulcra regionum
Coget omnes ante thronum.
Mors stupebit et natura
Cum resurget creatura
Iudicanti responsura.
Liber scriptus proferetur
In quo totum continetur
Unde mundus iudicetur.
Judex ergo cum sedebit
Quidquid latet, apparebit
Nil inultum remanebit.
Quid sum miser tunc dicturus?
Quem patronum rogaturus
Dum vix iustus sit securus?
Rex tremendae maiestatis
Qui salvandos salvas gratis
Salve me, fons pietatis.
Recordare, Iesu pie
Quod sum causa tuae viae
Ne me perdas illa die.
Quaerens me sedisti lassus
Redemisti erucem passus
Tantus labor not sit cassus.
Iustae iudex ultionis
Donum fac remissionis
Ante diem rationis.
Ingemisco tanquam reus
Culpa rubet vultus meus
Supplicanti parce, Deus!
Que Mariam absolvisti
Et latronem exaudisti
Mihi quoque spem dedisti.
Preces meae non sunt dignae
Sed tu bonus fac benigne
Ne perenni cremer igne!
Inter oves locum praesta
Et ab hoedis me sequestra
Statuens in parte dextra!
Confutatis maledictis
Flammis acribus addictis
Voca me cum benedictis!
Oro supplex et acclini
Cur contritum quasi cinis
Gere curam mei finis.
Lacrymose dies illa,
Qua resurget ex favilla
Judcandus homo reus:
Huis ergo parce, Deus!
Pie Jesu, Domine,
Dona eis requiem!
Amen.
Quelle: Zeitschrift für die historische Theologie Zwölfter Band/ Neue Folge. Sechster Band. Leipzig 1843 Verlag von L. H. Bösenberg.
corrigiert und erweitert 10.11.2019